Niets is wat het lijkt

De ene keer neem jij het initiatief voor het schudden van de hand en het zeggen van gedag. De volgende keer doet men het voor je. Afscheid nemen. Soms is het een opluchting. Soms valt het zwaar. Bestaan dat doet het zeker. En het is nooit wat het lijkt.

Het afgelopen jaar nam milieuman H. afscheid van ons. De man was altijd vrolijk, zal boordevol mooie verhalen en boordevol met bureaucratisch advies. De Corona perikelen maakt dat hij niet meer komt. H. is heus wel dol op ons, maar de zaken liggen nu even anders.

Ook designer F. komt niet meer. Privéomstandigheden zorgen ervoor dat hij de financiële middelen niet meer heeft om bij ons te werken. We gaan hem missen, die stille, maar o zo leuke man.

Financiële dame S. komt niet meer.  Haar contract loopt af en ze gaat elders aan het werk. Haar klanten bepaalden ons afscheid. Ook dat kan. Anderen die het afscheid bepalen.

Wetenschapper B. die een paar keer per week door weer en wind vanaf de kust op de fiets bij ons aan kwam waaien om een paar uur ongestoord te kunnen werken komt ook niet meer. Zijn werk droogde op en moest hij andere keuzes maken.

Tekstschrijver H. heeft haar abonnement opgezegd. Even wat minder uitgeven, wat rustiger aan doen. Niet meer werken als zelfstandige, maar even veilig in loondienst. En ondertussen hopen op betere tijden. Haar humor en scherpe blik worden nu al gemist.

Eén van onze allereerste huurders vertrok. Keuzes. Goedkopere alternatieven maakt dat ook hij niet meer dagelijks op de Laan is te vinden. Tot onze grote spijt.

Maar we hebben niet alleen afscheid genomen van zij die al jaren op vaste basis onze ruimtes vulden. Ook de vergadertijgers die een paarkeer in de maand onze vergaderzalen vulden en onze kostbare flip-overvellenvolschreven met wijze bulletpoints, prachtige powerpoints en krachtige discussies komen niet meer. Ze Zoomen nu. Of zitten in Teams. Net wat mag van de baas.

En dat allemaal door haar. Door C. kunnen we niet zoveel meer bij Raak. Maximaal 15 personen in het gebouw op 1.5m. Alleen op afspraak. Geen vergaderingen van meer dan 4 personen. Niet meer dan 3 flexers in de grote flexruimte beneden. Maximaal 3 personen in de spreekkamers waar normaal 8vergaderaars met gemak kunnen zitten.

Zakelijk wordt 2021 nog veel slechter dan 2020. Het valt nu al bijna niet meer in te halen wanneer je het eerste half jaar nagenoeg dicht bent geweest en je vaste huurders ziet vertrekken. En wanneer er op dit momentgeen versoepelingen in het vooruitzicht zijn die zijn toe te passen op het geen je al bijna vijf jaar met zoveel liefde en passie doet.  

Niet is wat het lijkt. We proberen in onze communicatie de leuke dingen te laten zien. De piepkleine hoogtepuntjes. We zoeken de humor. Wekijken naar wat wel kan. We zijn namelijk gezond. We hebben een dak boven ons hoofd. We genieten van onze kinderen. We genieten van de wandelingen met onze moeder van 77 lentes jong. En van de rake werkers die nog altijd wel komen. Wetellen onze zegeningen vaak. Want ze zijn er genoeg. En het komt goed.

Maar is het leuk? Nope. Het is ronduit kut. Over een jaar of twee kijken we terug op een bijzondere tijd. Een unieke tijd. Een tijd van afzien en een tijd waarin we veel nieuwe dingen meemaakten. We leerden over de wereld, over keuzes maken, over onze omgeving, over ondernemen en over onszelf. De lessen van het virus zijn hard en bonkig, maar waardevol. Afscheid nemen doet pijn. Geloof ons. Niets is wat het lijkt. Ook wij worden geraakt.